Interview met vrijwilliger: Rob Kessler (bridgeclub Acol)
Mijn naam is Rob Kessler, ik woon in Eemnes en ben 67 jaar. Ik ben 42 jaar getrouwd met José, vader van twee kinderen en opa van twee kleinkinderen. Ik denk en hoop dat als wij met z’n allen wat vrijwilligerswerk doen, de wereld er een stuk beter uit zal zien. Daarom ben ik zelf al ruim 32 jaar met van alles en nog wat bezig.
Het begon als voorzitter van een peuterspeelzaal, toen mijn zoon daar 32 jaar geleden naar toe ging. Daarna heb ik de nodige hand-en-spandiensten op de basisschool verleend.
In diezelfde tijd begon ik met bridgen. Bij deze club hadden ze hulp nodig bij de technische commissie en de wedstrijdleiding. En ook zij kwamen bij mij uit. Hiervoor heb ik enkele cursussen gevolgd en heb dit vervolgens 25 jaar gedaan.
Verder doe ik vrijwilligerswerk voor Reuma Nederland, ik was penningmeester van de Kindervakantieweek in Huizen en ben lees- en rekenvader op de basisschool waar mijn dochter werkt.
In 2017 vroeg één van mijn broers of ik samen met hem bij bridgeclub Acol wilde gaan spelen. De bedoeling was om alleen te spelen, verder niets! Dit heb ik bijna één jaar volgehouden. Het bestuur had mensen tekort en de vraag was of ik erbij wilde komen zodat er een oneven aantal was voor bij stemmingen. Verder niets, geen portefeuille!
Maar intussen ben ik - buiten bestuurslid om - lid en notulist van de Technische Commissie. Daarnaast ben ik contactpersoon naar onze bond (NBBR) toe, administrateur voor de meesterpunten, organisator en leider van ons speelmoment op de woensdagmiddag, vertrouwenscontactpersoon, en mede-organisator vanuit Acol, voor de medewerking tijdens de week tegen de eenzaamheid.
Bridgeclub Acol is een club waar gezellig samenzijn voorop staat. Met ‘het mes op tafel spelen’ wordt niet gewaardeerd. Natuurlijk moet er wel volgens de regels gespeeld worden, maar het gaat er om hoe je de dingen zegt.
Dit is voor mij elke week weer de uitdaging op woensdagmiddag: ervoor zorgen dat onze leden een gezellige middag hebben en dat ook de minder goede en beginnende spelers zich thuis voelen.
Hoe de toekomst er uitziet is de grote vraag. Net zoals overal is het moeilijk vrijwilligers te vinden. Helaas komt het werk altijd op hetzelfde groepje mensen neer.
Bij Acol hebben wij gelukkig een vaste kern van vrijwilligers, maar die doen dit werk al jaren en dan gaat de leeftijd tellen. Maar ik blijf mijn best doen om - ook jongere - leden te enthousiasmeren voor het clubwerk.